Voor een gedetailleerde routeplanning, zie mijn bericht:

Deel 4: Route-info Motoravontuur van Lillehammer naar Nederland

De Midzomer Grens: Zweden's Feestelijke Poort

De oversteek naar Zweden voelde als een plotselinge verschuiving in klimaat en cultuur. We ruilden Noorwegens fjorden in voor Zweden's zonovergoten, slingerende wegen—ideale omstandigheden voor een laatste duw naar het zuiden. Maar de dag stond in het teken van iets veel diepgaanders: Midzomeravond, een van Zweden's meest geliefde feestdagen.

Wetende dat het land voor de festiviteiten effectief zou sluiten, zochten we online naar een camping met voorzieningen. We vonden er één net over de grens, om bij aankomst te ontdekken dat zowel de receptie als het restaurant gesloten waren; iedereen, zo bleek, was druk aan het feesten.

De camping bruiste van het leven. Muziek dreef over het terrein, vermengd met het hartige aroma van barbecues. Mensen waren bijeen, velen droegen de traditionele Midzomerse bloemenkransen, een prachtig, vluchtig symbool van de zomer. Het gelach was overvloedig, en zelfs een tentoonstelling van klassieke Amerikaanse auto's gaf het feest een duidelijk Zweedse flair.

We wisten de beheerder te vinden te midden van de vrolijke chaos en kregen te horen dat we eenvoudigweg een vrije plek konden uitkiezen. Ons bescheiden avondmaal—noedels en overgebleven brood—aten we in de schaduw van grillfeesten, een humoristisch contrast dat we met plezier omarmden. We vonden de moed om onze buren, nieuwsgierig naar onze motoren, te vragen of ze een paar biertjes konden missen. Ze gaven gul, een klein gebaar van kameraadschap langs de weg dat beter smaakte dan welk gastronomisch gerecht dan ook. Het feest vervaagde geleidelijk, en liet ons achter met de stille, tevreden gloed van een waarlijk culturele nacht.

Regen, veerkracht en de race naar de hut

Het uitstel was van korte duur. Tegen 5 uur 's ochtends begon de regen, en tegen 7 uur viel deze gestaag en koud. We pakten onze tenten in, die nu zwaar en nat waren, en vertrokken zonder uit te checken; de verlaten receptie en de ondermaatse staat van de toiletten rechtvaardigden de ontsnapping.

Dertig kilometer verder vonden we toevlucht bij een tankstation, waar we onszelf verwarmden met een stevig ontbijt en hete koffie—een kleine, noodzakelijke overwinning na een kille start.

De regen bleef aanhouden, waardoor we onze geplande toeristische route verruilden voor de veiligere, snellere E6-snelweg. Het risico van smalle, slingerende, natte B-wegen was de beloning niet waard. Zelfs de snelweg bood een uitdaging, met een aanzienlijke bouwwerkomleiding nabij Malmö die extra tijd aan onze dag toevoegde.

Laat in de middag, doordrenkt maar optimistisch, vonden we redding bij Hanksville Farm Camping. Booking.com leverde een gezellige hut die diner en ontbijt omvatte—een onweerstaanbare deal. De gastheer verwelkomde ons hartelijk met een lokaal biertje, en na een lange, hete douche voelden we ons eindelijk weer mens.

De hut was vlekkeloos, een heerlijk contrast met de geïmproviseerde accommodatie van de vorige nacht. We schoven aan voor een heerlijke, huisgemaakte maaltijd, genietend van de simpele luxe van warmte en droge kleding. Met nog maar een week te gaan, beloofde de volgende dag een zonnige doortocht naar Denemarken via de spectaculaire Øresundbrug.

De brug naar het noorden: de Øresund and Great Belt oversteken

De volgende ochtend markeerde het begin van onze grote brugoversteken. De dag begon met het inpakken van onze tenten, nog steeds klam van de regen, terwijl we op weg gingen naar de Øresundbrug (Øresundsbron). Dit verbluffende staaltje van techniek—een naadloze overgang van brug en tunnel over acht kilometer—is de definitieve verbinding tussen Scandinavië en het vasteland.

Ondanks de aanvankelijke grijze luchten, begon het weer tegen het middaguur om te slaan. De wolken braken open en de zon verscheen eindelijk, wat onze stemming tijdens de rit direct verbeterde.

We arriveerden bij Bildsø Camping nabij Slagelse, Denemarken, waar de zon nu volop scheen. Onze eerste taak was het opzetten van de tenten om ze te laten drogen in de warme bries van 23∘C . Een korte wandeling door een bospad leidde ons direct naar het strand, waar we een fantastisch uitzicht hadden op de Great Belt Bridge (Storebæltsbroen), onze route voor de volgende dag.

De vlakten van Denemarken bleken echter een schril contrast te vormen met de dramatische landschappen van Noorwegen. De eindeloze landbouwgronden misten de visuele opwinding waaraan we gewend waren geraakt. Het hoogtepunt van de rit was ongetwijfeld de oversteek van de Great Belt Bridge, een 18 kilometer lang meesterwerk van een hangbrug, die de eilanden Seeland en Funen met elkaar verbindt.

De oversteek verliep niet zonder incident: terwijl één motor soepel door het geautomatiseerde tolpoortje reed, werd de andere ten onrechte als auto gecategoriseerd en tweemaal het motortarief in rekening gebracht. Een geautomatiseerde hoofdpijn die bij thuiskomst een claim zou vereisen—een frustrerende herinnering dat zelfs de meest geavanceerde infrastructuur kan falen.

De Afdaling in de Hitte: Duitsland en de Lokroep van de Schaduw

Met weinig dat ons nog vasthield in Denemarken, bereikten we tegen het midden van de middag de Duitse grens. De overgang was onmiddellijk en voelbaar: de vlakke, kalme velden van Denemarken maakten plaats voor het weelderige groen, glooiende heuvels en de levendigere sfeer van Sleeswijk-Holstein. Alleen al de verandering van landschap maakte de rit aangenamer.

We arriveerden in Nortorf, een charmant stadje dat zichzelf aanprijst als het "centrum van Sleeswijk-Holstein". De stad bleek goed uitgerust, met vijf supermarkten en een verrassende verscheidenheid aan restaurants, wat onze terugkeer naar het gemak van het vasteland bevestigde. Het diner bij het lokale Montenegrijnse restaurant was een welkom feest van Balkan-stijl gegrild vlees en hartige bijgerechten—een vleugje Middellandse Zee tegen klassieke Duitse prijzen.

De volgende dag bracht een zware temperatuurverschuiving: een verzengende 29∘C. Na weken van koele Arctische lucht was rijden onder deze hitte bijna ondraaglijk. We besloten de dag vroeg te beëindigen en stopten om 16:00 uur om schaduw te zoeken, omdat de hitte zijn tol had geëist.

Een welkome onderbreking was de veerboot over de Elbe, een iconische oversteek die een rustig moment bood aan de hitte. We eindigden de dag in Bad Zwischenahn, een charmant kuuroord dat bekend staat om het schilderachtige Zwischenahnermeer. We vonden een plek op een goed onderhouden camping met een heerlijke verrassing: een zelfbedienings-bierkoelkast waar gasten eenvoudigweg een koud biertje pakten en de betaling in een pot achterlieten—een hartverwarmend blijk van vertrouwen.

De Rode Zone en de Laatste Duik

Onze voorlaatste dag was een race tegen de hitte. We vertrokken later om het ergste van de zon te vermijden, met als doel een laatste stop net over de Nederlandse grens. Het laatste stuk door Duitsland was een les in frustratie: 30∘C hitte gecombineerd met een eindeloze reeks rode lichten—20 in de laatste 10 kilometer—zette ons vast in een verstikkende "rode zone."

Tegen de tijd dat we De Rammelbeek in Lattrop-Breklenkamp, Nederland, bereikten, waren we oververhit en snakten we naar verlichting. De aanblik van het zwemmeer recht voor onze tenten was alle uitnodiging die we nodig hadden. We ontdeden ons onmiddellijk van onze motorkleding en doken rechtstreeks het koele water in—een eenvoudig, glorieus genot dat het stof en de hitte van de weg wegspoelde.

Onze laatste avond brachten we door met koude drankjes op het terras van het restaurant, waar we verhalen over de reis uitwisselden met een ouder stel, terwijl we genoten van de rust van het Nederlandse platteland. De BMW R1200GSA had zijn falende ophanging, de Arctische kou en de plotselinge zomerhitte overleefd.

Morgen zouden de tenten voor de laatste keer worden ingepakt. De afgelopen weken waren ronduit ongelooflijk geweest, gevuld met schilderachtige routes, culturele ontdekkingen en onvergetelijke momenten. De reis eindigde, maar de herinneringen aan Noorwegens koude schoonheid en de lange weg naar huis zouden ons voor altijd bijblijven.